Herinnering aan mijn vader - Kerstspel in Zoersel

In deze Kersttijd dwarrelen mijn gedachten vaak naar de Kersttijd van weleer, toen mijn vader nog leefde. Hij was verteller in het jaarlijkse Kerstspel dat verscheidene avonden voor Kerstmis opgevoerd werd in het gehucht Einhoven in Zoersel. Na al die jaren kende ik ook hele stukken van zijn tekst uit het hoofd. De volgende woorden hoor ik mijn vader nog zo zeggen en ze staan voor altijd in mijn geheugen gegrift:

'Vier kaarsen op een groene band,
het groen van dennenbomen.
Advent, wij bieden onze hand,
nu kan het kindje komen.'
Mijn vader kon er zo in opgaan, hij hield van het geschreven woord en had er respect voor. 'gezellig met een boekje in een hoekje' was één van zijn uitspraken. Lezen was één van zijn favoriete hobby's, al las hij zelden een boek van voor tot achter helemaal uit wegens tijdsgebrek. Maar stukken en flarden lezen en toch het boek kennen, dat kon hij als de beste.
Als leraar Nederlands en bibliothecaris was hij uiteraard vaak met taal en boeken bezig. Zijn absolute lievelingsauteur was Godfried Bomans. We hadden en hebben thuis in Zoersel nog steeds een grote boekenkast. Dat waren zijn 'schatten' die hij al sinds zijn studententijd bij elkaar verzameld had. Als student kocht hij met zijn centen nog liever een boek dan eten.

Mijn vader was ook gids en vertelde bij de Zoerselse lindeboom het verhaal van Zoersel in geuren en kleuren aan bezoekers van het Lindepaviljoen. Ook bij de jaarlijkse midzomernachtwandelingen van de Heemkundige Kring was hij enthousiast aanwezig.

Het is zo spijtig dat mijn lieve papa er niet meer is, en in deze Kersttijd steekt de weemoed eens zo erg de kop op. Maar vergeten doe ik hem nooit. Ik draag deze blog graag aan hem op, en ik weet zeker dat hij ook een blog zou hebben, mocht hij nog in leven zijn. Hij schreef zo graag, en wilde altijd al zijn levensverhaal schrijven, maar het is er helaas niet meer van gekomen. Hij heeft wel gedichten en dagboeknotities geschreven.

Ook was hij steeds enthousiast als ik een verhaal had geschreven en zei dat ik later schrijfster van kinderverhalen wilde worden.
Hopelijk kan ik 'onze' droom ooit waarmaken. Dat zou een mooi eerbetoon zijn aan mijn vader. Intussen kan ik hier toch mijn schrijfsels al kwijt. En ik vergeet nooit wat hij altijd zei als een verhaal of opstel niet wou vlotten: 'schrijven is schrappen'. Dat is een waarheid als ee koe.

Vroeger was er een programma op TV met de titel: 'Wie schrijft, die blijft.'  Wat je zwart op wit toevertrouwt aan papier of het scherm, gaat nooit echt verloren.  Je kan het delen met anderen, ook nadat je er niet meer bent.