De laatste uren van 2008 tikken langzaam maar zeker weg. De laatste dag van het jaar, alweer een jaar voorbij. Wat vliegt de tijd toch snel. En hoe ouder men wordt, hoe sneller het gaat. Voor kinderen gaat de tijd trager, zo ervaarde ik het vroeger toch. De kerstvakantie was een lange, heerlijke, gezellige tijd. Ik bracht ook veel tijd al lezend door, mmm, dat was genieten.
Waar ik op de laatste dag van het jaar steeds met weemoed aan terugdenk, is het Nieuwjaar zingen. Het is een Kempisch gebruik, want in het Antwerpse gebeurt dit bij mijn weten helaas niet. Dagen op voorhand waren we al liedjes aan het oefenen en dan brak eindelijk de grote dag aan. 's Morgens maakten we ons enthousiast klaar voor onze tocht. Warm ingeduffeld en met een stoffen zak rond onze nek trokken we op pad met onze vriendjes. Aan elk huis zongen we dan 'Nieuwjaarke zoete...' en dan kregen we een snoepje in onze zak of een centje in het washandje dat met een wasspeld in de zak was vastgemaakt. Uren trokken we zo rond tot we rode kaken hadden van de kou. Kort na de middag was het ongeveer gedaan en konden we onze buit bekijken. We voelden ons dan de koning te rijk.
We brachten wat afwisseling in onze liedjes. Hierbij een paar voorbeelden:
de kleinste zangertjes zongen meestal:
'Nieuwjaarke zoete, het varken heeft 4 voeten,
4 voeten en ne rug,
we komen volgend jaar terug!'
'Nieuwjaarke zoete, het varken heeft 4 voeten,
4 voeten en ne staart,
is dat dan geen centje waard ?'
de grotere zangertjes zongen meestal:
'Nieuwjaarken tak, ge ziet het aan mijn klak,
ge ziet het aan mijn haar,
't is morgen Nieuwejaar!'
'Nieuwjaarke hottentot,
ons vader hee ne kletskop,
ons moeder, ja, die hee geen haar,
ik wens u ne zalige Nieuwejaar !'
en dit zongen de oudere kinderen uit gemakzucht ;-)
'Oudjaar, Nieuwjaar,
ik wens u ne zalige Nieuwejaar,
Oudjaar, Nieuwjaar,
ik wens u een zalig jaar, echt waar !'
En als ze niet opendeden, zongen we soms:
'Hoog huis, laag huis,
hier zit een gierige pin in huis'
's Avonds kwamen dan de avondzotten. Kleine groepjes kinderen (wat ouder dan de Nieuwjaarszangertjes) belden dan aan. Ze waren verkleed en we probeerden dan te raden wie het waren. We stopten een cent in hun blikje en dan trokken ze verder.
Deze Kempische gebruiken mis ik hier wel in Aartselaar. Het had toch zoveel charme...
Waar ik op de laatste dag van het jaar steeds met weemoed aan terugdenk, is het Nieuwjaar zingen. Het is een Kempisch gebruik, want in het Antwerpse gebeurt dit bij mijn weten helaas niet. Dagen op voorhand waren we al liedjes aan het oefenen en dan brak eindelijk de grote dag aan. 's Morgens maakten we ons enthousiast klaar voor onze tocht. Warm ingeduffeld en met een stoffen zak rond onze nek trokken we op pad met onze vriendjes. Aan elk huis zongen we dan 'Nieuwjaarke zoete...' en dan kregen we een snoepje in onze zak of een centje in het washandje dat met een wasspeld in de zak was vastgemaakt. Uren trokken we zo rond tot we rode kaken hadden van de kou. Kort na de middag was het ongeveer gedaan en konden we onze buit bekijken. We voelden ons dan de koning te rijk.We brachten wat afwisseling in onze liedjes. Hierbij een paar voorbeelden:
de kleinste zangertjes zongen meestal:
'Nieuwjaarke zoete, het varken heeft 4 voeten,
4 voeten en ne rug,
we komen volgend jaar terug!'
'Nieuwjaarke zoete, het varken heeft 4 voeten,
4 voeten en ne staart,
is dat dan geen centje waard ?'
de grotere zangertjes zongen meestal:
'Nieuwjaarken tak, ge ziet het aan mijn klak,
ge ziet het aan mijn haar,
't is morgen Nieuwejaar!'
'Nieuwjaarke hottentot,
ons vader hee ne kletskop,
ons moeder, ja, die hee geen haar,
ik wens u ne zalige Nieuwejaar !'
en dit zongen de oudere kinderen uit gemakzucht ;-)
'Oudjaar, Nieuwjaar,
ik wens u ne zalige Nieuwejaar,
Oudjaar, Nieuwjaar,
ik wens u een zalig jaar, echt waar !'
En als ze niet opendeden, zongen we soms:
'Hoog huis, laag huis,
hier zit een gierige pin in huis'
's Avonds kwamen dan de avondzotten. Kleine groepjes kinderen (wat ouder dan de Nieuwjaarszangertjes) belden dan aan. Ze waren verkleed en we probeerden dan te raden wie het waren. We stopten een cent in hun blikje en dan trokken ze verder.
Deze Kempische gebruiken mis ik hier wel in Aartselaar. Het had toch zoveel charme...
