CREATIEF MET TAAL: Gedichtendag - 'De Wolken'

Vandaag, 29 januari, is het in Vlaanderen en Nederland Gedichtendag. Dat is al traditie sinds het jaar 2000 en het vindt telkens plaats op de laatste donderdag van januari.

Sommige gedichten kan ik niet zo waarderen, maar andere dan weer wel. Met schilderijen is dat ook zo. Moderne abstracte kunst is veelal niet aan mij besteed, maar ik hou van schilderijtjes in aquarel alsook het werk van de impressionisten. Zoveel mensen, zoveel verschillende meningen. Kunst is nu eenmaal heel subjectief.

Op een dag als vandaag is een gedicht wel op zijn plaats. Ik ken er niet zo ongelooflijk veel, maar 'De Wolken' van Martinus Nijhoff heeft een bijzondere waarde voor mij en mijn familie. Het was het lievelingsgedicht van mijn vader. Dus ik draag dit vandaag heel speciaal aan hem op.

'De Wolken' (Martinus Nijhoff)

Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.

En ik riep: 'Scandinavie, en: eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder -
De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.

Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -

In gedachten bij de getroffenen ...

Dit jonge leven, zo kwetsbaar en zo broos,
plots weggerukt uit het leven, bruusk en harteloos,

Waarom toch, waarom ? begrijpen doet dit niemand,
zo zinloos, zo kil, zo niet te vatten met verstand,

Dit jonge leven, in de knop gebroken,
voor het goed en wel is ontloken,

Lieve kindjes, lieve families, alle getroffenen groot en klein,
we leven met jullie mee, met jullie immens verdriet en pijn,

En bieden woorden van troost als die er zijn,
we voelen ons zo machteloos en klein,

Dit jonge leven, zo kwetsbaar en zo broos,
veel te vroeg uit het leven weggeplukt, bruut en harteloos.

Maar vergeten we ook niet
de immense pijn en het verdriet
om de volwassenen die gestorven zijn,
hun families, vrienden en collega's,
het grote gemis, de verslagenheid en pijn,

Slachtoffer, getuige, helper of ambulancier,
ze verdienen ons aller steun en troost, nu en hier,
veel goede moed om deze gruwel te overleven,
en veel warmte zoals zij aan de kindjes hebben gegeven ...

Zwarte dag in Dendermonde

Ik wil mijn blog graag positief en opbeurend houden, maar nu wil ik toch even iets kwijt over het vreselijke drama dat zich vandaag in Dendermonde afgespeeld heeft. Een 20-jarige jongen, zijn gezicht wit en zijn ogen zwart, stapte met een zak vol messen het kinderdagverblijf Fabeltjesland binnen en begon in het wilde weg messteken toe te brengen aan de baby's, peuters en personeelsleden.

Hierbij werden 2 baby'tjes en 1 personeelslid gedood en geraakten een groot aantal andere kindjes zwaargewond. De verslagenheid is enorm. Er zijn geen woorden voor zulk een gruweldaad. Wat heeft die man bezield ? Psychotisch? Schizofreen ? Identiteitscrisis waarbij hij dacht dat hij de Joker was uit de films van Batman ? Hoe kun je het in godsnaam gemunt hebben op de onschuldigste, kwetsbaarste wezentjes in onze maatschappij ? Dat is toch compleet niet te vatten. We kunnen ons alleen maar probéren in te beelden wat er door de ouders en de families van deze kindjes en het personeel heen moet gaan.

Ik probeer het me voor te stellen. Je brengt 's morgens je kind naar het kinderdagverblijf en gaat gerust en nietsvermoedend naar je werk, zoals je elke dag doet. En dan plots krijg je het vreselijke bericht. Wat gaat er dan door je heen ? Je hapt naar adem, je hart staat stil, je wereld stort in, je bent verdoofd, in shock.
Je kind is zwaargewond of nog erger omdat één of andere gek zijn stoppen zijn doorgeslagen. Je zal het maar meemaken, verschrikkelijk is het. Je denkt dat het dierbaarste dat je hebt veilig en in goede handen is. En dat was het ook. Maar wie houdt er nu rekening mee dat dít kan gebeuren. Het lijkt wel een smakeloze film. Of je ergste nachtmerrie. Helaas is het de bittere realiteit.

We kunnen alleen maar machteloos toekijken en meeleven met de ouders, families en vrienden. Het immens verdriet. Het ongeloof. De onmacht. De enorme verslagenheid. En waarschijnlijk ook schuldgevoel dat je kindje juist die dag naar het kinderdagverblijf was of moest. Had je maar verlof genomen, of was je kindje maar elders geweest. Je kan je wel duizend verwijten maken en je wou dat de klok kon teruggedraaid worden ... Het is echt immens wreed. Nu is het waarschijnlijk allemaal nog onwezenlijk en niet te vatten, maar dan komt het besef dat dit gemis voorgoed is. Ik wens alle getroffenen heel veel sterkte en goede moed om dit onbeschrijflijk verdriet te doorstaan.

Dit mag nooit, nooit meer gebeuren.

'Van vlees en bloed' - humor of tragedie ?

De tragikomische TV-reeks 'Van vlees en bloed' die begin januari 2009 van start ging, is weer een topproductie van Woestijnvis (geschreven door Tom Van Dyck en Michiel Devlieger). De kleinste kantjes van de mens worden weer knap neergezet. De acteurs zetten hun personage werkelijkheidsgetrouw neer. Je zakt bijna zelf door de grond van plaatsvervangende schaamte. Bepaalde typetjes komen geweldig tot hun recht.

Ronduit geweldig is 'Herman', de ietwat simpele overbuurman die overal met zijn neus bij staat en zich overal mee bemoeit. Heel herkenbaar en schitterend vertolkt door Herwig Ilegems. 'Maurice', de aangetrouwde gepensioneerde inspecteur uit het Katholiek onderwijs, pietje precies en kleinburgerlijk tot en met. Hij zit enorm te azen op de erfenis, zijnde het huis, de beenhouwerij en 'den atelier'. Echt geweldige acteerprestaties van Peter Van den Eede. Een plezier om hem bezig te zien. En de conversaties met zijn echtgenote, 'Gerda', die zich alles laat welgevallen en haar man onderdanig is. Mieke De Groote speelt dit personage erg realistisch.

Liliane, Sien Eggers, acteert ook weer fantastisch. Zie haar geweldig graag bezig en ben een groot fan van haar geworden sinds haar rollen in 'In de Gloria'. Ook Lucas Van den Eynde als 'André', Tom Van Dyck als 'Luc', Maaike Neuville als 'Anke' zetten hun beste beentje voor. Ook een dikke pluim voor de andere acteurs. De moemoe doet me denken aan 'la mama' in Italiaanse films. Ze heeft gezag en er moet geluisterd worden. Het is haar huis, haar beenhouwerij en ze wil van geen verkopen of verdelen weten. Reinhilde Decleir is gewoon het perfecte type voor deze rol en ze vertolkt het prachtig.

Dit is een waardige opvolger voor 'Het eiland', dat de kijker ook veel herkenningsmomenten en schaamtegevoelens bezorgde. Herkenning is de beste basis voor humor, vind ik. Waar lach je het hardst mee ? Juist, met dingen, situaties, mensen die je ooit zelf meemaakte en die je toen vervelend of beschamend vond. Humor zorgt voor ontlading. Lachen is heel gezond en het lucht op. Eens goed de slappe lach hebben, werkt bevrijdend en ontspannend. Dat vind ik er toch van in elk geval ;-))))

Waar blijft de lente, waar blijft de zon ?

Lente, zomer, herfst en winter. De 4 seizoenen van het jaar. Ze hebben elk hun charme, ja zelfs de winter en ik zou geen enkel seizoen willen missen. Ze volgen elkaar op en vloeien zo mooi in elkaar over.
Maar nu is de gezellige kersttijd voorbij en de kerstdecoraties en verlichting zijn weer ingepakt en op zolder gezet tot de volgende Kerst. Hier en daar zie je 's avonds nog wat kerstverlichting aan de huizen of in de struiken schitteren, alsof de bewoners er nog geen afscheid van willen nemen. Winterpret en -ellende hebben we ook gehad. Van de mooie momenten hebben we genoten, foto's genomen en nu kunnen we er weer tegen. Ik wil al stilletjes beginnen dromen van de lente...

Maar we moeten eerst nog januari en februari doorworstelen. Zo tegen maart kunnen we meestal al voorzichtig genieten van een aarzelend lentezonnetje en het eerste frisgroen dat her en der opduikt. Mmm, was het al maar zover. Ik heb serieus last van stramme handen en voeten en snak naar wat warmte. Maar ook mis ik het zonlicht enorm. Dat te veel aan kunstmatig licht begint te wegen op je gemoed, vind ik.
In de winter hebben we zo goed als geen zon in onze woonkamer en dat mis ik zooooo. Maar als de dagen lengen en de zon alsmaar hoger klimt, dan kan het zonlicht weer binnenschijnen. Daar kijk ik zo naar uit. Nog even tanden bijten ... en dan zing ik 'Daar is de lente, daar is de zon !' Mijn papa zong dat liedje ook altijd en het herinnert me ook altijd aan hem. En dat zal ook altijd zo blijven. Nu zing ik het zelf voor onze eigen kinderen. Ik houd van zingen, het maakt me gelukkig. En ik houd van muziek, ik kan niet zonder !!!

A propos, wie kent er niet 'De vier seizoenen' van Vivaldi ? Vooral de Lente is bekend, maar één van de ontroerendste stukken uit de klassieke muziek is voor mij Largo uit de Winter van Vivaldi. Het duurt helaas niet lang, maar ik krijg er kippevel van, zo prachtig.
In de reeks van ontroerendste klassieke muziek staat voor mij naast Largo het wondermooie 'Canon' van Pachelbel. Dat is puur genieten, een beetje sterven van weemoed en tegelijk glimlachen om zoveel moois.

Sunday on Ice - ijspret op de vijver in Edegem

Op het nieuws zag ik dat het ijs op bepaalde plaatsen al dik genoeg was om te schaatsen of te glijden. Ik vond dat we ervan moesten profiteren. Onze kinderen hebben nog niet zo vaak de kans gehad om te genieten van ijspret. We reden naar de vijver in Buizegem (Edegem), waar we vroeger woonden en inderdaad, we mochten op het ijs ! De burgemeester kwam er na een tijdje ook aangestapt en keek goedkeurend naar de spelende kinderen. Het was blijkbaar de eerste en wellicht enige dag dat er mensen op het ijs mochten. Veiligheid voor alles, hé.

Voor Stijn was het een echte belevenis om op een bevroren vijver te staan en vooral uit te schuiven. Ook ons Laura genoot met volle teugen. Dit maken we niet zoveel mee, dus het was nú of misschien niet meer voor een paar jaren.

Vandaag is de dooi ingetreden. Na 15 nachten temperaturen onder nul en dagen rond het vriespunt, was het vandaag voor het eerst weer wat menselijker buiten. Gelukkig hebben we het ijzer gesmeed als het heet was, al is dat wel een vreemde uitdrukking als je bedenkt dat het bitter koud is geweest ;-)

Walking in a Winter Wonderland

Vandaag ben ik dus naar buiten getrokken, gewapend met mijn fotocamera en ik had er zin in. Het namiddagzonnetje toverde een warme gloed op onze gezichten en deed de witte sneeuw en het ijs schitteren als kristallen. We vertrokken met ons drietjes, want Stijn was naar een verjaardagsfeestje. Ons Laura ging met de catechesegroep voor het vormsel een doopviering in de kerk bijwonen. Dus, na een tijdje splitsten we op en trok ik alleen verder.


Ik heb genoten van mijn wandeling naar en in het park. Zo'n 2 uren bleef ik er genieten van de sneeuwpracht en ik heb hopen foto's gemaakt. Zoals ik al eens zei, het komt niet aan op eentje meer of minder. Ik kan pas beslissen welke foto's ik houd en welke niet als ik ze op het scherm van onze PC heb bekeken.

Na die 2 uren wandelde ik naar huis, mijn handen en voeten bevroren. Ik had wel handschoenen mee, maar ooit al eens foto's genomen met fleece handschoenen aan ? Dat gaat niet, hoor. Even afzien voor de goeie zaak is mij niet te veel gevraagd. Alles voor mijn foto's. Klinkt misschien wat overdreven, maar ik ben er toch zo graag mee bezig. In feite had ik ook graag professioneel fotograaf willen worden, maar een mens kan nu eenmaal niet alles hebben, dus houd ik het maar bij gezonde amateurfotografie. Hierbij een paar winterbeelden van mijn oogst van vandaag.

Wintergenoegens ... of winterellende ?

Brrrrrrrrr ... it's cold outside

Buiten vriest het dat het kraakt. En dat 'kraken' mag je gerust letterlijk nemen. Onze auto moet buiten slapen en hij zal het geweten hebben. 's Morgens durft hij hier en daar eens kraken en is hij ijskoud van binnen. Gelukkig heeft onze auto een goeie verwarming die snel werkt. En sinds een paar dagen gaat hij 's nachts 'onder zeil'. Heb een soort zeil gekocht om hem te beschermen tegen de vrieskou. 'Autopyjama' stond er in schoon Nederlands op de verpakking. Best grappig. Maar het helpt wel, want de auto start 's morgens vlotjes.

Toen ik deze namiddag van het werk naar huis reed, genoot ik van het zonovergoten sneeuwlandschap en de bomen waarvan zelfs het fijnste, kleinste takje bedekt was met witte rijp; net een fijne pentekening die prachtig afstak tegen de blauwe lucht. Een droom voor menig fotograaf. Met spijt in het hart zag ik daar een mooie kans voorbijgaan. Maar morgen wordt het ook een zonnige dag volgens het weerbericht. Dan wandel ik naar het park hier in de buurt met mijn fotocamera en niemand die me tegenhoudt. Hoe vaak krijgen we in ons land de kans om winterfoto's te maken ? De laatste foto's van onze kinderen in de sneeuw dateren van enkele jaren geleden toen ik nog geen digitale camera had. Dus morgen moeten zij er ook eventjes aan geloven ;-)

Enkele weken geleden, in december, was het op een zondagnamiddag plots beginnen sneeuwen. Onze kinderen en ik dachten, naar buiten ! Het is misschien de enige sneeuw die we deze winter krijgen. Laura en Stijn maakten een sneeuwman met hun vriendjes. En ik ? Ik genoot van een wandeling door de donkere avond die opgelicht werd door de witte sneeuw. Als alles bedolven ligt onder verse sneeuw, worden alle geluiden gedempt. Alles rustig en zacht. Ik was zo blij dat ik er niet met de auto door moest, want natuurlijk was er die avond veel verkeersellende.
Bij de eerste sneeuw van het jaar begin ik steevast een paar regels van het ontroerende liedje van Jan de Wilde te zingen. Ik kan het echt niet laten.

'... Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken 'k wou dat dit kon blijven duren dat het nooit meer zou stoppen. 'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw, 'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw. ...'

Sneeuw die knerpt onder je voeten bij elke stap die je zet, vrieskou die je goed doet voelen dat het menens is, daar kan ik van genieten en het geeft zo'n gevoel van 'I'm alive'. Allemaal leuk als je uit vrije wil een ontspannende winterwandeling maakt. Maar als je ergens buiten moet wachten of je voelt je moe of niet zo goed, dan bijt de kou even goed in je gezicht en maakt je koud tot op het bot. Nu we al zo'n hele week Siberische temperaturen trotseren, hebben velen, ik incluis, het zo onderhand wel gezien én gevoeld. Ik begin nu toch stilaan te verlangen naar wat zonnewarmte en -licht. De dagen zijn aan het lengen, dus dat stemt me hoopvol. Al dat kunstmatig licht en dat vele binnen zitten, maakt een mens zo suf. Allez ja, ik word daar toch suf van. Dus, morgen stap ik goed ingeduffeld het Solhof binnen (het parkje hier in de buurt) en hoop daar mooie fotootjes te maken en ook te genieten van de stilte en de pracht van de natuur. Alles wit en stil, de natuur in een diepe slaap. Dat is even alles vergeten en tot rust komen. Dat is puur genieten.

We hebben dan wel weer geen witte Kerst gehad, dit keer heeft het toch niet veel gescheeld. 'Scrooge' van Charles Dickens hebben ze bij mijn weten dit jaar niet uitgezonden, maar het is de magie van deze en andere kerstfilms die we ons altijd wensen met Kerstmis. I'm dreaming of a white Christmas ... but a white January will do just fine ;-)

Mijn beste wensen voor 2009 !!!

GELUKKIG NIEUWJAAR !!! EEN VREUGDEVOL EN GEZOND 2009 !

Mijn wensen :

Dat we meer mogen genieten van de charme van eenvoudige, mooie dingen.
Dat we blijer en tevredener kunnen zijn met wat minder, in plaats van steeds maar méér te willen.
Dat de natuur die ons nog rest, mag behouden blijven en niet alsmaar meer de baan moet ruimen voor bakstenen en beton.
Dat we oog hebben voor elkaars noden en niet met oogkleppen lopen.
Dat we zorgen voor degenen die het moeilijk hebben, en dat het niet altijd ieder voor zich is.
Dat er meer rechtvaardigheid mag zijn:
- een betere verdeling van de rijkdommen overal ter wereld.
- einde van machtsmisbruik, zinloos geweld en onderdrukking van vrouwen en kinderen overal ter wereld.

Dat alle kinderen eerlijke kansen krijgen in het leven, en geen slachtoffer worden van zinloos geweld. De schrijnende toestanden in o.a. Congo en de Gaza-strook. Kindsoldaten die hun eigen familie moeten vermoorden. Onschuldige slachtoffers van clusterbommen en landmijnen, ook veelal spelende kinderen. En de verwaarloosde kinderen in de Roemeense weeshuizen waarvan Chris Dusauchoit een reportage maakte. En hier in ons land het schrijnende verhaal van Sandra Massart, die omwille van tekortkomingen in de wetgeving geen kans krijgt. De strijd van de papa van Sandra om het medicijn te bemachtigen, de strijd van alle ouders voor hun zieke kinderen. Dit laat toch niemand onberoerd.

Waarom moeten onschuldige kinderen zo afzien of sterven, terwijl er in ons land door procedurefouten misdadigers vrijgesproken worden ? Zoveel onrecht in de wereld, ver weg maar ook dichtbij. Soms kijk ik maar liever niet meer naar het nieuws en lees ik maar liever geen krant ... Een mens wordt er niet echt vrolijker van.