 |
| © Ingrid Poppeliers |
Ons land is vandaag in rouw. Onze gedachten gaan uit naar de 28 doden (22 kinderen en 6 volwassenen) en 24 gewonden van de busramp in Sierre, Zwitserland van 13 maart. Uit respect voor deze slachtoffers en hun nabestaanden hielden we om 11u een minuut stilte. De vlaggen hingen vandaag halfstok.
Niemand blijft onaangeroerd bij dit drama. Het raakt iedereen - en zeker alle ouders - tot op het bot. Kinderen in de fleur van hun leven, plots weggerukt uit hun liefhebbende gezin, hun familie, hun vriendenkring, hun school, ... Zo ineens. Alsof iemand het licht heeft uitgeknipt. Het is zo wreed en haast niet te bevatten.
Hierbij een kleine beschouwing van mezelf, opgedragen aan alle ouders die hun kind verloren.
Telkens als je kind de deur uitgaat,
dan hoop je dat het straks veilig en wel terug thuis komt.
Liefst van al zou je je kind altijd bij je willen houden
om het tegen alle onrecht en gevaar te beschermen,
maar dat kan nu eenmaal niet.
Vanaf de geboorte moet je je kind,
je kostbaarste bezit,
beetje bij beetje loslaten.
Een hele moeilijke opgave,
maar wel essentieel voor een gezonde groei.
Opgroeien is afscheid nemen,
stukje bij beetje,
tot je kind klaar is om op eigen benen te staan.
De grootste angst van elke ouder
is je kind te verliezen.
Het kan niet de bedoeling zijn
dat je je eigen kind overleeft.
En toch overkomt het vele ouders,
te veel ouders.
Hoe verwerk je ooit zo'n zware klap ?
Zo'n intens verdriet, zo'n diepe wonde ?
Alsof er een stuk van jezelf is gestorven,
alsof er een stuk uit jou is gesneden.
Dit leed is zo hartverscheurend,
zo intens zwaar om dragen,
er zijn geen woorden
om dit te beschrijven.
Al die jaren omring je je kind met de beste zorgen,
je ziet het opgroeien, van een totaal afhankelijke baby
naar een zelfstandig mens,
je wil het een goede start geven voor het leven,
zodat hij of zij een fijne toekomst heeft.
En plots is het voorbij. Alles.
Je kind komt niet meer thuis. Alles wat je voor hem of haar gepland en gehoopt had,
doet er plots niet meer toe. De toekomst is plots weggevaagd.
Zo onwezenlijk, zo helemaal niet te bevatten.
Waarom ? Waarom mijn kind ? Waarom wij ?
Het moet verschrikkelijk zijn, voorgoed afscheid moeten nemen van je kind.
Het rijt je uiteen, het maakt je woedend, machteloos en intens verdrietig.
Ik kan me dit onbeschrijflijk verdriet en gemis slechts proberen voor te stellen.
Maar voor heel wat ouders (broertjes, zusjes, grootouders) is het keiharde realiteit.
Ik hoop echt dat ze alle steun en troost krijgen die ze nodig hebben.
Ik vraag me echt af hoe je zoiets overleeft ? Het laat heel diepe littekens na,
wonden die wellicht nooit meer zullen helen.
Heel veel sterkte aan alle ouders die hun kind verloren hebben.
Mogen zij ergens de kracht vandaan halen om verder te leven,
voor hun andere kinderen, en ook voor henzelf.
De weg zal heel zwaar zijn voor hen.
Mogen zij zich omringd weten door heel veel lieve en begripvolle mensen,
om hen te ondersteunen op deze weg.
Heel mooi Ingrid! Het kan inderdaad niemand onberoerd laten... Onze gedachten zijn al de hele week bij de slachtoffer(tje)s, de ouders die zo lang in onzekerheid hebben moeten wachten op nieuws, de hulpverleners die verschrikkelijke taferelen te verwerken kregen, de andere gezins- en familieleden die thuis wachtten op nieuws, de kindjes in de bus die het wèl overleefd hebben en verschrikkelijke beelden van hun overleden vriendjes hebben gezien,.... kortom alle betrokkenen. Het is écht VERSCHRIKKELIJK! Intriest....
BeantwoordenVerwijderenPrachtig geschreven, erg ontroerend. Echt verschrikkelijk inderdaad wat er hier gebeurd is. Mooi om te zien dat iedereen zo betrokken is terwijl zij er in feite toch ver van af staan. Maar dit laat natuurlijk niemand koud, dit gaat door merg en been..
BeantwoordenVerwijderen