8 maart is traditioneel 'Wereldvrouwendag'. Misschien vragen mannen (en misschien ook vrouwen) zich af waar dat nu weer voor nodig is ? Het is natuurlijk maar wat je eronder verstaat. Op zo'n dag moet er eens bewust aandacht worden gegeven aan het onnoemelijke leed dat vele meisjes en vrouwen in de wereld (vooral in het Midden-Oosten en Afrika) wordt aangedaan:
- zware straffen (stenigingen, geselingen, verminkingen, ...)
- besnijdenis
- verkrachting
- geen opleiding = geen kansen
- behandeling als tweederangs mensen
Niet alleen in het Midden-Oosten en Afrika ondergaan meisjes en vrouwen deze folteringen. Overal ter wereld kan je de noodkreet horen van meisjes en vrouwen in nood en pure doodsangst.
We mogen onze ogen daar niet voor sluiten. Deze martelingen en oneerlijke behandeling zijn dagelijkse realiteit voor miljoenen vrouwen. Ze moeten vaak machteloos hun trieste lot ondergaan en zijn zwaar getekend voor heel hun leven. Af en toe staat er eens iemand op om deze misbruiken en dit onrecht aan te klagen. Ze schrijven hun verhaal of geven voordrachten om de mensen in het Westen te sensibiliseren voor deze problematiek. Keerzijde van de medaille is dat ze vaak ondergedoken moeten leven, want maar al te vaak volgen er represailles. En toch willen/moeten deze vrouwen hun getuigenis kwijt. So the world knows what's going on. Dit dwingt bewondering en respect af.
Wie dit overdreven vindt of niet kan geloven, kan er misschien eens een boek of artikel over lezen. Er is keuze genoeg. Je kan niet ongevoelig blijven bij het lezen van deze onmenselijke getuigenissen.
'Duizend schitterende zonnen' (Khaled Hosseini)
'In een sluier gevangen' / 'Not without my daughter' (Betty Mahmoody)
Artikel : http://brabosh.com/2010/10/19/wat-er-gebeurt-als-we-de-vrouwen-van-afghanistan-overlaten-aan-de-taliban/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten