Files beu ? Bekijk 's werelds gevaarlijkste reisroutes / Traffic jams ? Take a look at the world's most dangerous commutes

Kabelbaan Los Pinos / Zip wire Los Pinos (Colombia)

Kabelbaan Los Pinos (Colombia)
De kinderen van Los Pinos, een dorpje in de Colombiaanse jungle, lachen met de pestkoppen op schoolbussen, want voor hen brengt de reis naar en van school veel ernstiger gevaren met zich mee.  Omdat hun dorp van de omliggende gemeenschappen is afgesneden door een ravijn van 365 meter diep, waar je twee uur voor nodig hebt om errond te gaan, reizen de kinderen naar de overkant met behulp van een kabelbaan van 400 meter lang.

Elke morgen arriveren een stuk of tien kinderen bij het lanceringsplatform, gewapend met hun eigen katrol, touw en - heel belangrijk - een stuk hout dat ze als rem gebruiken om niet met een snelheid van 65 km/u tegen de autobanden aan de andere kant te botsen. Kleine kinderen worden in zakken gebonden en aan oudere kinderen vastgemaakt.

Ook circa zestig volwassenen trotseren elke dag de reis en ze vervoeren daarbij vaak bagage.  Niemand weet wat het maximumgewicht is dat de kabelbaan kan dragen, maar de bewoners hebben dieren, grote voedingspakketten en zelfs meubels naar de overkant gebracht en de staalkabels zijn niet gebroken. Nog niet.

Los Pinos zip wire, Colombia

Forget the perils of bullies on the school bus—for the children of Los Pinos, 
a village in the Colombian jungle, the trip to and from class holds rather more dramatic dangers. With their settlement cut off from neighboring communities by a 1,200-foot-deep gorge that takes two hours to walk around, the kids get across using 1,300-foot zip wires.
Every morning, around a dozen of them arrive at the launch pad, armed with their own pulley, 
rope and—crucially—a piece of wood to use as a brake so they don’t slam into the tires on the other side at 40mph. Smaller pupils are bundled into hessian sacks and tied to older children.
Some 60 adults brave the trip daily, too, often transporting supplies. Nobody knows what the zips’ weight limits are, but locals have carried animals, large food parcels and even furniture across, and the steel cables haven’t broken. Yet.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Yungas-weg / Road (Bolivia) - Road of Death

Yungas-weg / Road (Bolivia) - Road of Death

Yungas-weg (Bolivia)
Deze bergpas staat ook bekend als 'El Camino de la Muerte', ofwel 'de weg van de dood': een bijnaam die u vrij letterlijk mag nemen. Sinds deze 61 kilometer lange weg in de jaren dertig werd uitgehakt en een belangrijke route werd voor vrachtwagens die reizen van La Paz, de hoofdstad van Bolivia, naar de dorpen in de regenwouden in het noorden, zijn er circa 250 mensen per jaar omgekomen.

De weg is ongeveer zo breed als een eettafel lang is - niet ideaal als je probeert met een vrachtwagen door een haarspeldbocht te rijden met een steile afgrond van 900 meter aan de ene kant. Voeg daar talloze landverschuivingen, zware regenbuien en tegemoetkomende vrachtwagens aan toe, en plotseling lijkt de ring rond Brussel zo erg niet meer.

Sinds 2006 biedt een minder gevaarlijke omleiding een alternatief voor de ergste delen van de route.  Maar desondanks tonen de gedenkkruisen en bloemen die op onregelmatige afstanden langs de Yungas-weg te zien zijn, dat er nog altijd veel ongelukken gebeuren.

Yungas Road, Bolivia

This mountain pass is also known as El Camino de la Muerte, or “the Road of Death”
—and the nickname’s not a jokey exaggeration. Up to 250 people a year have been killed on this 38-mile-long stretch since it was carved into the mountainside in the 1930s and became a key route for trucks traveling from Bolivia’s capital La Paz to rain forest settlements in the north.
The road is about as wide as a dining table is long—not ideal when you’re trying to creep a truck round a hairpin bend with a 3,000-foot sheer drop on one side. Add a smattering of landslides, torrential rain, and another truck coming in the other direction (even if there is the occasional narrow passing place), and suddenly your local highway seems much more palatable.

Since 2006, a less-dangerous bypass has provided an alternative to the worst parts of the route. But, even so, the memorial crosses and floral tributes that appear at regular intervals along the Yungas Road show that it remains far from accident free.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Hussaini brug / bridge (Pakistan)

Hussaini brug / bridge (Pakistan)

Hussaini-brug (Pakistan)
Als er iets erger is dan het lopen over een wankele houten hangbrug, dan is dat wel als je daarnaast zijn afgebroken voorloper ziet hangen.  Dat is echter de dagelijkse realiteit voor dorpsbewoners in Hussaini, in Noord-Pakistan, die brandhout, gewassen en dieren over de 193 meter lange structuur moeten vervoeren naar hun landbouwgronden:
Enkele jaren geleden tilde een harde windvlaag de oude brug op en sloeg ze naar beneden waardoor de meeste latten braken en onbruikbaar werden.  Maar ook de nieuwe brug heeft het niet makkelijk gehad. Door een recente landverschuiving steeg het waterniveau van de rivier de Hunza zodanig dat de brug enkele weken werd overspoeld.  De Hunza is ook onder normale omstandigheden geen vriendelijke rivier.  Als je van de brug in het water vol stroomversnellingen zou vallen, dan is het met je gedaan.
De plaatselijke bevolking probeert de brug zo goed mogelijk te onderhouden en op te lappen, met stukjes hout, takken - en veel hoop. 

Hussaini Bridge, Pakistan

If there’s one thing worse than navigating a rickety wooden suspension bridge, it’s having to do so while looking at its broken predecessor dangling alongside. But that’s the routine of villagers in Hussaini, northern Pakistan, who need to cart firewood, crops and livestock across the 635-foot-long structure to reach their farmland.

A strong gust of wind lifted up the old bridge a couple of years ago, then smashed it back down, dislodging most of the slats and rendering it useless. But the new bridge hasn’t had an easy time of it, either. A recent landslide caused the water levels of the Hunza River below to rise so much that the bridge was submerged for weeks. Indeed, even under normal conditions, the Hunza is no gentle stream. To put it bluntly, if you fell 
off the bridge into the rapid-riddled torrent, you wouldn’t be sculling to safety.

Locals try to keep the bridge patched up as best they can, relying on bits of wood, twine—and hope.

(Bron/Source: Reader's Digest 03/2012)
http://www.rd.com/slideshows/the-worlds-most-outrageous-commutes/#slideshow=slide3