 |
| © Ingrid Poppeliers |
Zijn tijd om te gaan, was gekomen. Na 8 jaar trouwe dienst hebben we vanavond afscheid genomen van onze Audi. Toen de opkoper er daarstraks mee wegreed, moest ik een traan wegpinken. Eddie ook. Stom in feite, want een auto is maar materie. En toch hebben we veel lief en leed gedeeld, niet letterlijk natuurlijk, maar hij heeft ons toch al die tijd vergezeld. We kochten hem toen Stijn 2 maandjes oud was.
Sindsdien is mijn vader overleden, en een jaar geleden mijn grootmoeder. Dat was natuurlijk een veel pijnlijker afscheid, dat nog steeds knaagt van binnen. Ik mis hen allebei enorm. In juni is het al 7 jaar geleden dat mijn vader stierf. Wat er toen door mij heen ging, vergeet ik nooit. Ik hield zijn hand vast en voelde de warmte eruit wegtrekken. Toen was zijn hand koud. Dat was een heel vreemd en akelig gevoel dat me tot op de dag van vandaag nog heel erg raakt. Ik voelde letterlijk het leven uit hem wegglijden. Dat en de geboorte van onze 2 kinderen waren tot nu toe de intensiefste momenten in heel mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten