Zwarte dag in Dendermonde

Ik wil mijn blog graag positief en opbeurend houden, maar nu wil ik toch even iets kwijt over het vreselijke drama dat zich vandaag in Dendermonde afgespeeld heeft. Een 20-jarige jongen, zijn gezicht wit en zijn ogen zwart, stapte met een zak vol messen het kinderdagverblijf Fabeltjesland binnen en begon in het wilde weg messteken toe te brengen aan de baby's, peuters en personeelsleden.

Hierbij werden 2 baby'tjes en 1 personeelslid gedood en geraakten een groot aantal andere kindjes zwaargewond. De verslagenheid is enorm. Er zijn geen woorden voor zulk een gruweldaad. Wat heeft die man bezield ? Psychotisch? Schizofreen ? Identiteitscrisis waarbij hij dacht dat hij de Joker was uit de films van Batman ? Hoe kun je het in godsnaam gemunt hebben op de onschuldigste, kwetsbaarste wezentjes in onze maatschappij ? Dat is toch compleet niet te vatten. We kunnen ons alleen maar probéren in te beelden wat er door de ouders en de families van deze kindjes en het personeel heen moet gaan.

Ik probeer het me voor te stellen. Je brengt 's morgens je kind naar het kinderdagverblijf en gaat gerust en nietsvermoedend naar je werk, zoals je elke dag doet. En dan plots krijg je het vreselijke bericht. Wat gaat er dan door je heen ? Je hapt naar adem, je hart staat stil, je wereld stort in, je bent verdoofd, in shock.
Je kind is zwaargewond of nog erger omdat één of andere gek zijn stoppen zijn doorgeslagen. Je zal het maar meemaken, verschrikkelijk is het. Je denkt dat het dierbaarste dat je hebt veilig en in goede handen is. En dat was het ook. Maar wie houdt er nu rekening mee dat dít kan gebeuren. Het lijkt wel een smakeloze film. Of je ergste nachtmerrie. Helaas is het de bittere realiteit.

We kunnen alleen maar machteloos toekijken en meeleven met de ouders, families en vrienden. Het immens verdriet. Het ongeloof. De onmacht. De enorme verslagenheid. En waarschijnlijk ook schuldgevoel dat je kindje juist die dag naar het kinderdagverblijf was of moest. Had je maar verlof genomen, of was je kindje maar elders geweest. Je kan je wel duizend verwijten maken en je wou dat de klok kon teruggedraaid worden ... Het is echt immens wreed. Nu is het waarschijnlijk allemaal nog onwezenlijk en niet te vatten, maar dan komt het besef dat dit gemis voorgoed is. Ik wens alle getroffenen heel veel sterkte en goede moed om dit onbeschrijflijk verdriet te doorstaan.

Dit mag nooit, nooit meer gebeuren.