Als muren konden spreken ... niets is vaak wat het lijkt / If walls could speak ... things are often not what they seem to be

Als kind of jongere denk je vaak dat je de wereld gaat veranderen of verbeteren. Je droomt over hoe je toekomst eruit zal zien.  Je wil eenknappe, lieve, rijke partner, een leuke goedbetaalde job en een knaphuis met grote tuin en eventueel zwembad.  Voor jou is alles nog mogelijk.  Jij gaat het anders doen.   Het leven lacht je toe.  Kleine meisjes dromen van une vie en rose, zoals de wereld die gecreëerd wordt door Barbie en de reclamewereld.

Maar naarmate je ouder wordt en je wat tegenslagen moet incasseren, begin je te beseffen dat het leven niet altijd over rozen loopt.  Hoe graag je dat ook zou willen.  We wonen niet allemaal in grote huizen met een grote tuin, zoals de celebs in Hollywood.  Het tijdschrift Joepie deed ons vroeger als kind al wegdromen, en dat doet het tijdschrift nog steeds.  Dat mag, want jongeren mogen dromen.  Maar hopelijk spiegelen ze zich niet te veel aan de anorectische idealen van de actrices en zangeressen.  Want dat is niet de echte wereld.

Ook in onze wereld zijn de dingen vaak niet wat ze lijken.  Als de muren konden spreken, ze zouden mooie, maar ook vaak vreselijke verhalen kunnen vertellen.  De gezinsdrama's en wanhoopsdaden die in het nieuws alsmaar opduiken getuigen daarvan.  De buren, de vrienden en de familie hadden het vaak niet zien aankomen.  Of dat zeggen ze toch.  'A skeleton in the cupboard', een geheim dat binnen de muren moet blijven.  Ik denk dat het meer voorkomt dan we denken.

En wat te denken van al die fysische en emotionele misbruiken die - alsmaar meer, zo lijkt het wel - aan het licht komen ?  Het moet vreselijk zijn om zo'n zware last, zo'n afschuwelijk geheim je hele leven te moeten meedragen.  En dan de komedie die je als slachtoffer moet spelen uit schrik voor wraakacties of reacties uit de omgeving. 

Niets is vaak wat het lijkt.  Hoeveel mensen verbergen zich niet achter een masker van vriendelijkheid en een glimlach, maar sterven innerlijk van pijn, verdriet en woede ?  Hoeveel mensen leven achter een façade van uiterlijk vertoon dat alles prima is, maar zijn in realiteit een hoopje ellende ?  Ze creëren voor zichzelf schizofrene toestanden om toch maar te kunnen overleven. Ze maken zichzelf wijs dat het wel OK is, voor de lieve vrede of het zicht van de mensen, of uit financiële noodzaak.

En soms zie je dan een stukje van die muur afbrokkelen.  Dan schrik je even omdat er een beeld wordt stukgeslagen.  Maar het is goed dat vroeg of laat de muur van stilte doorbroken wordt.  Beetje bij beetje moeten ze hun leven terug in handen kunnen nemen.  Want heeft niet iedereen recht op een beetje geluk ?  Het is zo triest dat velen nooit echt geluk gekend hebben in hun leven, en dat voor anderen dat gevoel van geluk voorgoed gesmoord is.
____

When you're young, you think you can change the world or make it better.  You dream about a perfect future with a perfect partner and family and an interesting well-paid job.  You want to have the house or the car of your dreams.  The future lies ahead of you and everything is still possible.  Little girls like to pretend with their Barbie-dolls and indulge in a pink world of glitter and glamour.  Commercials also show them a perfect world with perfect, thin and beautiful people.

When you grow older, you gradually come to realize that a lot of this dreaming isn't the real world.  You have to face a world where everything isn't so great as you had hoped it would be.  Bad experiences and misfortune will be part of your life, nobody can prevent that.  It's not Hollywood style for most of us.  Besides, Hollywood celebs don't usually live in the real world. 

In our world things aren't often what they seem, either.  If walls could speak, they could tell wonderful stories, but also awful ones.  I think a lot of people have a 'skeleton in the cupboard', some sort of secret to hide.  We sometimes hear about it on the news when someone tragically killed himself/herself and his/her children or other family members. 

I think we can't even begin to imagine how many children, youngsters and even grown-ups have been or are being abused emotionally or physically. It must be an awful heavy burden to live with, a secret that gradually destroys you.  Whether it's the parents, family or even the Church that hurt innocent children, child abuse should be severely punished. The victims are traumatized for life.

Things are often not what they seem to be.  Many people hide behind a pefect smile or friendliness, but inside they are withering away from pain, grief and anger. Some create schizofrenic circumstances in order to survive.  Because they don't want anyone to know, because they are ashamed or because they are financially dependent.

Sometimes you see bits and pieces of this wall come down.  You get a glimpse of what is really going on and often you are astonished to see the perfect image shattered.  When this wall of silence begins to show breaches, it might come down eventually and that's a good thing.  Doesn't everybody deserve some happiness in his/her life ?  It's so sad that so many people have never known the feeling of true happiness or have lost the feeling of being happy for good.