 |
| © Ingrid Poppeliers |
 |
| © Ingrid Poppeliers |
Vandaag en morgen denken we heel speciaal aan onze overleden familieleden, vrienden, kennissen, ... Het grijze, mistige weer reflecteert zo'n beetje de droefheid en het gemis. Het zijn moeilijke dagen, vooral voor degenen die nog recent een dierbare hebben verloren. We bezoeken het graf of gedenkteken op het kerkhof en laten ons overspoelen door herinneringen aan degenen die we zo liefhadden. Sommige wonden helen traag of zelfs nooit helemaal. Aan iedereen heel veel sterkte gewenst dezer dagen. Mogen de mooie herinneringen toch een beetje troost en warmte bieden.
Wij gaan straks eens langs het graf van mijn grootmoeder (overleden op 9 juni 2010) en langs het graf van mijn vader (overleden op 10 juni 2004). Mijn vader hield veel van de Nederlandse taal en gedichten. Graag wil ik onderstaand gedicht van Anton van Wilderode aan hem opdragen.
De laatste zin ontroert me erg. Mijn vader hield zoveel van het gefluit van de nachtegaal. In zijn afscheidsviering hebben we een fluitende nachtegaal laten horen. Dat was zijn grote wens.
'Spreken met vader'
Vader, wij hebben u begraven en de grond erkend
zacht om te slapen, zacht om te vergeten:
zand dat vervloeit en water, ongeweten,
herinnering en droefheid voormaals onbekend.
Gij zult niet eenzaam zijn, maar slapen, slapen
met sterren 's avonds een onblusbaar vuur
en, rond uw eiland, het traagstromend water.
De bomen wuiven tijdeloos en ieder uur.
Gij zult niet eenzaam zijn. De bloemen en de kruiden
werden maar even in hun bloei gestuit
en elke lente loopt de wingerd uit
wanneer de jonge wind keert van het zuiden.
Gij zult niet eenzaam zijn: de nachtegaal zal fluiten.
Anton van Wilderode
Spreken met vader.
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad een zeer mooi gedicht van Anton van Wilderode. Bedankt dat u het op het internet zet. Het werk van deze Vlaamse dichter is nog altijd veel te weinig gekend.
U kent ongetwijfeld de mooie webstek van "Anton van Wilderode"?