Brrrrrrrrr ... it's cold outside
Buiten vriest het dat het kraakt. En dat 'kraken' mag je gerust letterlijk nemen. Onze auto moet buiten slapen en hij zal het geweten hebben. 's Morgens durft hij hier en daar eens kraken en is hij ijskoud van binnen. Gelukkig heeft onze auto een goeie verwarming die snel werkt. En sinds een paar dagen gaat hij 's nachts 'onder zeil'. Heb een soort zeil gekocht om hem te beschermen tegen de vrieskou. 'Autopyjama' stond er in schoon Nederlands op de verpakking. Best grappig. Maar het helpt wel, want de auto start 's morgens vlotjes.
Toen ik deze namiddag van het werk naar huis reed, genoot ik van het zonovergoten sneeuwlandschap en de bomen waarvan zelfs het fijnste, kleinste takje bedekt was met witte rijp; net een fijne pentekening die prachtig afstak tegen de blauwe lucht. Een droom voor menig fotograaf. Met spijt in het hart zag ik daar een mooie kans voorbijgaan. Maar morgen wordt het ook een zonnige dag volgens het weerbericht. Dan wandel ik naar het park hier in de buurt met mijn fotocamera en niemand die me tegenhoudt. Hoe vaak krijgen we in ons land de kans om winterfoto's te maken ? De laatste foto's van onze kinderen in de sneeuw dateren van enkele jaren geleden toen ik nog geen digitale camera had. Dus morgen moeten zij er ook eventjes aan geloven ;-)
Enkele weken geleden, in december, was het op een zondagnamiddag plots beginnen sneeuwen. Onze kinderen en ik dachten, naar buiten ! Het is misschien de enige sneeuw die we deze winter krijgen. Laura en Stijn maakten een sneeuwman met hun vriendjes. En ik ? Ik genoot van een wandeling door de donkere avond die opgelicht werd door de witte sneeuw. Als alles bedolven ligt onder verse sneeuw, worden alle geluiden gedempt. Alles rustig en zacht. Ik was zo blij dat ik er niet met de auto door moest, want natuurlijk was er die avond veel verkeersellende.
Bij de eerste sneeuw van het jaar begin ik steevast een paar regels van het ontroerende liedje van Jan de Wilde te zingen. Ik kan het echt niet laten.
'... Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken 'k wou dat dit kon blijven duren dat het nooit meer zou stoppen. 'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw, 'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw. ...'
Sneeuw die knerpt onder je voeten bij elke stap die je zet, vrieskou die je goed doet voelen dat het menens is, daar kan ik van genieten en het geeft zo'n gevoel van 'I'm alive'. Allemaal leuk als je uit vrije wil een ontspannende winterwandeling maakt. Maar als je ergens buiten moet wachten of je voelt je moe of niet zo goed, dan bijt de kou even goed in je gezicht en maakt je koud tot op het bot. Nu we al zo'n hele week Siberische temperaturen trotseren, hebben velen, ik incluis, het zo onderhand wel gezien én gevoeld. Ik begin nu toch stilaan te verlangen naar wat zonnewarmte en -licht. De dagen zijn aan het lengen, dus dat stemt me hoopvol. Al dat kunstmatig licht en dat vele binnen zitten, maakt een mens zo suf. Allez ja, ik word daar toch suf van. Dus, morgen stap ik goed ingeduffeld het Solhof binnen (het parkje hier in de buurt) en hoop daar mooie fotootjes te maken en ook te genieten van de stilte en de pracht van de natuur. Alles wit en stil, de natuur in een diepe slaap. Dat is even alles vergeten en tot rust komen. Dat is puur genieten.
We hebben dan wel weer geen witte Kerst gehad, dit keer heeft het toch niet veel gescheeld. 'Scrooge' van Charles Dickens hebben ze bij mijn weten dit jaar niet uitgezonden, maar het is de magie van deze en andere kerstfilms die we ons altijd wensen met Kerstmis. I'm dreaming of a white Christmas ... but a white January will do just fine ;-)
Toen ik deze namiddag van het werk naar huis reed, genoot ik van het zonovergoten sneeuwlandschap en de bomen waarvan zelfs het fijnste, kleinste takje bedekt was met witte rijp; net een fijne pentekening die prachtig afstak tegen de blauwe lucht. Een droom voor menig fotograaf. Met spijt in het hart zag ik daar een mooie kans voorbijgaan. Maar morgen wordt het ook een zonnige dag volgens het weerbericht. Dan wandel ik naar het park hier in de buurt met mijn fotocamera en niemand die me tegenhoudt. Hoe vaak krijgen we in ons land de kans om winterfoto's te maken ? De laatste foto's van onze kinderen in de sneeuw dateren van enkele jaren geleden toen ik nog geen digitale camera had. Dus morgen moeten zij er ook eventjes aan geloven ;-)
Enkele weken geleden, in december, was het op een zondagnamiddag plots beginnen sneeuwen. Onze kinderen en ik dachten, naar buiten ! Het is misschien de enige sneeuw die we deze winter krijgen. Laura en Stijn maakten een sneeuwman met hun vriendjes. En ik ? Ik genoot van een wandeling door de donkere avond die opgelicht werd door de witte sneeuw. Als alles bedolven ligt onder verse sneeuw, worden alle geluiden gedempt. Alles rustig en zacht. Ik was zo blij dat ik er niet met de auto door moest, want natuurlijk was er die avond veel verkeersellende.
Bij de eerste sneeuw van het jaar begin ik steevast een paar regels van het ontroerende liedje van Jan de Wilde te zingen. Ik kan het echt niet laten.
'... Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken 'k wou dat dit kon blijven duren dat het nooit meer zou stoppen. 'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw, 'k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw. ...'
Sneeuw die knerpt onder je voeten bij elke stap die je zet, vrieskou die je goed doet voelen dat het menens is, daar kan ik van genieten en het geeft zo'n gevoel van 'I'm alive'. Allemaal leuk als je uit vrije wil een ontspannende winterwandeling maakt. Maar als je ergens buiten moet wachten of je voelt je moe of niet zo goed, dan bijt de kou even goed in je gezicht en maakt je koud tot op het bot. Nu we al zo'n hele week Siberische temperaturen trotseren, hebben velen, ik incluis, het zo onderhand wel gezien én gevoeld. Ik begin nu toch stilaan te verlangen naar wat zonnewarmte en -licht. De dagen zijn aan het lengen, dus dat stemt me hoopvol. Al dat kunstmatig licht en dat vele binnen zitten, maakt een mens zo suf. Allez ja, ik word daar toch suf van. Dus, morgen stap ik goed ingeduffeld het Solhof binnen (het parkje hier in de buurt) en hoop daar mooie fotootjes te maken en ook te genieten van de stilte en de pracht van de natuur. Alles wit en stil, de natuur in een diepe slaap. Dat is even alles vergeten en tot rust komen. Dat is puur genieten.
We hebben dan wel weer geen witte Kerst gehad, dit keer heeft het toch niet veel gescheeld. 'Scrooge' van Charles Dickens hebben ze bij mijn weten dit jaar niet uitgezonden, maar het is de magie van deze en andere kerstfilms die we ons altijd wensen met Kerstmis. I'm dreaming of a white Christmas ... but a white January will do just fine ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten