Mijn wensen :
Dat we meer mogen genieten van de charme van eenvoudige, mooie dingen.Dat we blijer en tevredener kunnen zijn met wat minder, in plaats van steeds maar méér te willen.
Dat de natuur die ons nog rest, mag behouden blijven en niet alsmaar meer de baan moet ruimen voor bakstenen en beton.
Dat we oog hebben voor elkaars noden en niet met oogkleppen lopen.
Dat we zorgen voor degenen die het moeilijk hebben, en dat het niet altijd ieder voor zich is.
Dat er meer rechtvaardigheid mag zijn:
- een betere verdeling van de rijkdommen overal ter wereld.
- einde van machtsmisbruik, zinloos geweld en onderdrukking van vrouwen en kinderen overal ter wereld.
Dat alle kinderen eerlijke kansen krijgen in het leven, en geen slachtoffer worden van zinloos geweld. De schrijnende toestanden in o.a. Congo en de Gaza-strook. Kindsoldaten die hun eigen familie moeten vermoorden. Onschuldige slachtoffers van clusterbommen en landmijnen, ook veelal spelende kinderen. En de verwaarloosde kinderen in de Roemeense weeshuizen waarvan Chris Dusauchoit een reportage maakte. En hier in ons land het schrijnende verhaal van Sandra Massart, die omwille van tekortkomingen in de wetgeving geen kans krijgt. De strijd van de papa van Sandra om het medicijn te bemachtigen, de strijd van alle ouders voor hun zieke kinderen. Dit laat toch niemand onberoerd.
Waarom moeten onschuldige kinderen zo afzien of sterven, terwijl er in ons land door procedurefouten misdadigers vrijgesproken worden ? Zoveel onrecht in de wereld, ver weg maar ook dichtbij. Soms kijk ik maar liever niet meer naar het nieuws en lees ik maar liever geen krant ... Een mens wordt er niet echt vrolijker van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten