Vandaag heb ik het boek 'Twee koffertjes vol mama' uitgelezen. Het is het aangrijpende en ontroerende verhaal van Natacha Ingelbrecht, een bewonderenswaardige, moedige en sterke vrouw die tot het einde gevochten heeft tegen kanker. Helaas heeft ze de strijd verloren.
Ik heb veel bewondering voor de kracht en de moed die zij opbracht om te vechten, ondanks alle pijn en neveneffecten van chemo's, bestralingen en operaties. Ze wilde zo lang mogelijk blijven leven om haar kinderen Simon en Marie te zien opgroeien. Maar Natacha heeft afscheid moeten nemen van het leven en van iedereen die haar zo dierbaar waren.
Haar verhaal neemt je mee langs de diepe dalen van pijn, afzien, afscheid nemen van alles wat je lief is. Het raakt je tot op het bot. Ik kreeg vaak kippenvel toen ik het boek aan het lezen was. Het moet verschrikkelijk zijn voor een jonge moeder om te leven met de dood voor ogen. De wetenschap dat je op een bepaald moment afscheid zal moeten nemen van je opgroeiende kinderen.
Ik heb de VRT-reeks 'Doodgraag leven' helaas niet gezien. In deze reeks volgden Kobe Ilsen en een cameraploegje een jaar lang 5 mensen die aan een ongeneeslijke vorm van kanker leden. Eén van hen was Natacha Ingelbrecht. Ik ben toch blij dat ik haar boek heb gelezen, hoe hard en droevig het ook is. Kanker, pijn lijden, afscheid nemen en sterven, maakt deel uit van het leven. We mogen er onze ogen niet voor sluiten, vind ik. Deze mensen, hun families en vrienden kunnen juist heel veel steun en troost gebruiken. Het doet ons beseffen dat we vaak bezig zijn met futiliteiten en luxeproblemen terwijl gezond zijn de grootste luxe is die je kan hebben. Relativeren kan je leren.
Tot slot wil ik heel graag iedereen die vecht tegen een ziekte een warm hart toedragen. Veel goede moed en sterkte om de pijn en de vele ongemakken te kunnen dragen. Ook aan de families en vrienden die voor hen zorgen en hen dag in dag uit tot steun en troost zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten