Waar blijft de lente, waar blijft de zon ?

Lente, zomer, herfst en winter. De 4 seizoenen van het jaar. Ze hebben elk hun charme, ja zelfs de winter en ik zou geen enkel seizoen willen missen. Ze volgen elkaar op en vloeien zo mooi in elkaar over.
Maar nu is de gezellige kersttijd voorbij en de kerstdecoraties en verlichting zijn weer ingepakt en op zolder gezet tot de volgende Kerst. Hier en daar zie je 's avonds nog wat kerstverlichting aan de huizen of in de struiken schitteren, alsof de bewoners er nog geen afscheid van willen nemen. Winterpret en -ellende hebben we ook gehad. Van de mooie momenten hebben we genoten, foto's genomen en nu kunnen we er weer tegen. Ik wil al stilletjes beginnen dromen van de lente...

Maar we moeten eerst nog januari en februari doorworstelen. Zo tegen maart kunnen we meestal al voorzichtig genieten van een aarzelend lentezonnetje en het eerste frisgroen dat her en der opduikt. Mmm, was het al maar zover. Ik heb serieus last van stramme handen en voeten en snak naar wat warmte. Maar ook mis ik het zonlicht enorm. Dat te veel aan kunstmatig licht begint te wegen op je gemoed, vind ik.
In de winter hebben we zo goed als geen zon in onze woonkamer en dat mis ik zooooo. Maar als de dagen lengen en de zon alsmaar hoger klimt, dan kan het zonlicht weer binnenschijnen. Daar kijk ik zo naar uit. Nog even tanden bijten ... en dan zing ik 'Daar is de lente, daar is de zon !' Mijn papa zong dat liedje ook altijd en het herinnert me ook altijd aan hem. En dat zal ook altijd zo blijven. Nu zing ik het zelf voor onze eigen kinderen. Ik houd van zingen, het maakt me gelukkig. En ik houd van muziek, ik kan niet zonder !!!

A propos, wie kent er niet 'De vier seizoenen' van Vivaldi ? Vooral de Lente is bekend, maar één van de ontroerendste stukken uit de klassieke muziek is voor mij Largo uit de Winter van Vivaldi. Het duurt helaas niet lang, maar ik krijg er kippevel van, zo prachtig.
In de reeks van ontroerendste klassieke muziek staat voor mij naast Largo het wondermooie 'Canon' van Pachelbel. Dat is puur genieten, een beetje sterven van weemoed en tegelijk glimlachen om zoveel moois.