BIZAR !!!
De levens van de Amerikaanse presidenten Abraham Lincoln en John F. Kennedy vertonen griezelig veel gelijkenissen en toevalligheden. Wellicht is dat door vele mensen geweten, maar het is zo bizar en opvallend dat ik het hier graag een plaatsje wil geven.
Wie durft er na het lezen hiervan nog beweren dat dit allemaal op puur toeval berust ?
Abraham Lincoln werd congreslid in 1846, John F. Kennedy in 1946.
Lincoln werd president van de Verenigde Staten in 1860, Kennedy in 1960.
De namen Lincoln en Kennedy bevatten elk 7 letters.
Beide presidenten bekommerden zich om de rechten van de mens.
Hun beider vrouwen verloren kinderen, terwijl ze in het Witte Huis woonden.
De secretaresse van Abraham Lincoln heette Kennedy, die van Kennedy heette Lincoln.
Ze kregen allebei op een vrijdag een kogel in het hoofd. Hun vrouwen waren op dat ogenblik bij hen.
Lincoln en Kennedy werden allebei doodgeschoten door iemand uit het zuiden van de Verenigde Staten. Ze werden ook allebei opgevolgd door iemand uit het zuiden.
Hun beider opvolgers heetten Johnson.
Andrew Johnson, die Lincoln opvolgde, werd geboren in 1808.
Lyndon Johnson, de opvolger van Kennedy, wed geboren in 1908.
John Wilkes Booth, de moordenaar van Lincoln, werd geboren in 1839.
Lee Harvey Oswald, de moordenaar van Kennedy, zag het levenslicht in 1939.
Beide moordenaars gingen door het leven onder hun 3 namen, die elk uit 15 letters bestaan.
Lincoln werd in een theater neergeschoten, dat 'Kennedy' heette.
Kennedy vond de dood in een auto van het merk 'Lincoln'.
Booth vluchtte na de moord uit het theater weg en werd opgepakt in een warenhuis.
Oswald schoot vanop een warenhuis en vluchtte in een theaterzaal, waar hij werd gevangengenomen.
Beiden werden vermoord nog voor hun rechtszaak begonnen was.
(Bron: scheurkalender 'De Druivelaar')
dinsdag 22 november 2011
woensdag 16 november 2011
Plots is het verdwenen / Suddenly it's gone
Elke mens heeft zo zijn smaken en voorkeuren. De meesten van ons hebben een lievelingsmerk van chocopasta, koekjes of yoghurt. Of een lievelingsmerk van kleding, schoenen, auto's, enz. Of je gaat graag naar een bepaalde winkel of restaurant. Of je hebt na lang zoeken en uitproberen eindelijk een bepaald merk kleding gevonden dat je als gegoten zit. Het wordt een gewoonte en je rekent er blindelings op dat het er altijd zal zijn.
Tot het op een dag gewoon verdwenen is. Plots vind je jouw favoriete koekjes niet meer op de vertrouwde plaats. Of de winkel blijkt ineens voorgoed gesloten te zijn. Of je vertrouwde frituur blijkt ineens overgenomen door andere eigenaars. Heel vreemd is dat. Ook vervelend en spijtig.
Zo koop ik al jaren rijstkoeken in een welbepaalde winkel en nu blijken die plots niet meer in assortiment te zijn. Wat een teleurstelling. Nu moet ik weer op zoek naar een andere winkel.
Maar soms verdwijnen ook gewoon de uitbaters of eigenaars van een winkel of restaurant. Wij hadden dat heel lang geleden voor met de ons vertrouwde frituur. De eigenaars - een koppel met een klein kindje - waren ineens verdwenen en vervangen door Chinese eigenaars. We hebben dat koppel nooit meer teruggezien. Verdwenen met de noorderzon. Zo leek het wel.
Heel vreemd en bevreemdend, terwijl er ongetwijfeld een perfect logische verklaring voor moet zijn. Maar voor ons als buitenstaander is het de missing link. En zo krijgen we het gevoel dat er ergens een stuk tussenuitgeknipt is.
Tot het op een dag gewoon verdwenen is. Plots vind je jouw favoriete koekjes niet meer op de vertrouwde plaats. Of de winkel blijkt ineens voorgoed gesloten te zijn. Of je vertrouwde frituur blijkt ineens overgenomen door andere eigenaars. Heel vreemd is dat. Ook vervelend en spijtig.
Zo koop ik al jaren rijstkoeken in een welbepaalde winkel en nu blijken die plots niet meer in assortiment te zijn. Wat een teleurstelling. Nu moet ik weer op zoek naar een andere winkel.
Maar soms verdwijnen ook gewoon de uitbaters of eigenaars van een winkel of restaurant. Wij hadden dat heel lang geleden voor met de ons vertrouwde frituur. De eigenaars - een koppel met een klein kindje - waren ineens verdwenen en vervangen door Chinese eigenaars. We hebben dat koppel nooit meer teruggezien. Verdwenen met de noorderzon. Zo leek het wel.
Heel vreemd en bevreemdend, terwijl er ongetwijfeld een perfect logische verklaring voor moet zijn. Maar voor ons als buitenstaander is het de missing link. En zo krijgen we het gevoel dat er ergens een stuk tussenuitgeknipt is.
maandag 14 november 2011
vrijdag 11 november 2011
11.11.11. - Herdenking wapenstilstand Wereldoorlog I / Remembrance Day Armistice World War I
 |
| © Ingrid Poppeliers |
 |
| © Ingrid Poppeliers |
 |
| © Ingrid Poppeliers |
 |
| © Ingrid Poppeliers |
Vandaag kon je om 11.11u op je digitale klok de magische cijfercombinatie 11.11.11 11:11 aflezen.
Ook is het vandaag precies 93 jaar geleden dat Wereldoorlog I eindigde. Op vele plaatsen in België werd hulde gebracht aan de gesneuvelde soldaten en burgers tijdens de wereldoorlogen. Traditiegetrouw worden dan kransen neergelegd bij het monument of graf van de onbekende soldaat.
De klas van mijn zoontje maakte voor deze gelegenheid vredesduiven. Op die papieren duifjes mochten de kinderen een boodschap schrijven. Er staat vrijwel overal op: 'Nooit meer oorlog' en 'Voor altijd vrede in de wereld'. De papieren vredesduifjes staan nu bij het monument van de tijdens de oorlog gesneuvelde mensen van Aartselaar. Zo ontroerend mooi.
Gelukkig was het vandaag en de komende dagen droog en zonnig weer. Zo kunnen de papieren vredesduifjes nog lang schitteren aan het monument van de gesneuvelden op het kerkhof van Aartselaar.
dinsdag 1 november 2011
Allerheiligen - Allerzielen: Herinnering aan mijn vader / All Saints' Days - All Souls' Day: In Loving Memory of My Father
Allerheiligen. Niks geen druilerig, mistig herfstweer, maar wel een zacht heerlijk zonnetje. We brengen straks een bezoekje aan het graf van mijn grootmoeder en grootvader in Turnhout. Daarna gaan we naar het graf van mijn vader, even dag zeggen. Dat doen we niet alleen met Allerheiligen-Allerzielen, maar toch. Noem het 'traditie', een gewoonte, maar één waar ik graag aan houd. Voor mezelf, maar ook voor onze kinderen. Een kerhof bezoeken, is voor mij geen verplichting noch verschrikking. Integendeel, het geeft me rust.
Mijn dorp in de Kempen
Mijn vader ligt op het kerkhof in Zoersel, het dorp waar ik opgroeide en waar mijn moeder nog steeds woont. Als ik mijn vaders graf bezoek, wandel ik ook altijd eens langs de graven van oude bekenden; vrienden en kennissen van mijn vader en mijn moeder, buren, speelkameraadjes en andere mensen van in onze straat en onze wijk, ... Het is een wandeling doorheen de herinneringen aan mijn kindertijd en mijn jeugd. En dan denk ik 'waar is de tijd ?' En dan denk ik ook 'papa, ik had je nog zoveel willen vragen'. 'Je had nog zoveel moeten meemaken, onze kinderen zien opgroeien en je levensverhaal schrijven. En nog zoveel meer. Maar het heeft niet mogen zijn. Helaas.'
Toen mijn vader pas gestorven was, vond ik dit boek in de boekhandel: 'Ik had je nog zoveel willen vragen' van Alexander Levy. Dit is het beste boek dat ik ooit heb gelezen over hoe je de dood van je ouders verwerkt. Heel treffend, aangrijpend en ontroerend, maar vooral ook heel herkenbaar. Het geeft je steun en troost. Een echte aanrader.
Ook de boeken van Manu Keirse bieden veel steun en troost als je iemand dierbaar hebt verloren.
Mijn dorp in de Kempen
Mijn vader ligt op het kerkhof in Zoersel, het dorp waar ik opgroeide en waar mijn moeder nog steeds woont. Als ik mijn vaders graf bezoek, wandel ik ook altijd eens langs de graven van oude bekenden; vrienden en kennissen van mijn vader en mijn moeder, buren, speelkameraadjes en andere mensen van in onze straat en onze wijk, ... Het is een wandeling doorheen de herinneringen aan mijn kindertijd en mijn jeugd. En dan denk ik 'waar is de tijd ?' En dan denk ik ook 'papa, ik had je nog zoveel willen vragen'. 'Je had nog zoveel moeten meemaken, onze kinderen zien opgroeien en je levensverhaal schrijven. En nog zoveel meer. Maar het heeft niet mogen zijn. Helaas.'
Toen mijn vader pas gestorven was, vond ik dit boek in de boekhandel: 'Ik had je nog zoveel willen vragen' van Alexander Levy. Dit is het beste boek dat ik ooit heb gelezen over hoe je de dood van je ouders verwerkt. Heel treffend, aangrijpend en ontroerend, maar vooral ook heel herkenbaar. Het geeft je steun en troost. Een echte aanrader.
Ook de boeken van Manu Keirse bieden veel steun en troost als je iemand dierbaar hebt verloren.
